Begin april overleed een bijzondere Garnwerder: Lambertus Postma. Hij had zich een afscheid gewenst waarbij het dorp aanwezig kon zijn, maar helaas was dat op dat moment onmogelijk. De erehaag en de bloemenzee bij de molen waren prachtig, maar velen in het dorp hadden toch de behoefte nog een keer bij het leven van Lambertus stil te staan.
Daarom organiseerde de dorpsvereniging, in samenwerking met Lambertus’ zus Wiet een herdenkingsbijeenkomst op het voetbalveldje. Aanwezig waren de familie van Lambertus, oud-collega’s, vele dorpsgenoten en andere bekenden.
Bankje
Voorafgaand aan de bijeenkomst op het veld werd een herdenkingsbankje voor Lambertus bij de molen onthuld door twee van zijn nichtjes. Op het bankje is een plaatje geschroefd met de tekst Lambertus Postma, 1955-2020, een bijzondere Garnwerder. Op deze centrale plek in het dorp, waar Lambertus zo graag kwam, kunnen we nu altijd aan hem denken. Het bankje werd met veel liefde gemaakt door zijn vrienden Dick, Erwin en de andere Free Bikers, die ook bijna allemaal aanwezig waren. De familie en de dorpsvereniging legden bloemen.
Samen op het veldje
Sonja Hofstee hield een toespraak waarin het leven van Lambertus werd geschetst en zijn betekenis voor anderen. Hij had veel kwaliteiten, waarvan zijn gouden pen en zijn onverwoestbare humor speciaal genoemd werden. Voor het dorp heeft hij veel betekend (het dorp was zijn grote liefde): in de dorpsvereniging, de Sjanters, de 40 om Garnwerd, de Boekeniers, als dorpsgids, als tekstschrijver voor de nieuwjaarsconference en samensteller van de jaarlijkse pubquiz, de nieuwjaarsduik, de Sinterklaasintocht en niet te vergeten de dorpskrant Gört, die hij het begin helemaal volschreef met geestige stukjes.
Haar toespraak werd afgewisseld met diverse andere bijdragen.
Marietta Rust zong het lied Mien dörp, mien lutje dörp, waarvan de tekst hoogstwaarschijnlijk door Lambertus zelf geschreven is. Martin Korthuis, met wie Lambertus bevriend was, zong een speciaal geschreven lied voor Lambertus: Loat mie, loat mie, loat mie mien aigen gang moar goan. Beide liedjes typisch Lambertus.Hilde Steenbergen, met wie Lambertus op de Rijksuniversiteit Groningen heeft samengewerkt vertelde hoe Bertus, zoals hij daar heette, als collega was: zeer gewaardeerd en vol grappen. Pieter van Dijk en Fokko Leutscher stonden stil bij de rol van Lambertus als mede-oprichter van de Boekeniers (onder meer bij de totstandkoming van het boek Tussen Meeuw en Leeuw) en het dorpsommetje. Gerro Dijk las een paar anekdotes voor uit het ziekenhuisdagboek dat Lambertus bijhield, hilarische verhalen met typische Lambertusgrappen. Christine Strijker ten slotte, vertelde hoe Lambertus en zij tijdens een wandeling door weiden en sloten achter Christines hond aan moesten die de hazen in het veld niet kon weerstaan. Beiden net uit het ziekenhuis, dus wel erg gelachen maar ook doodmoe.
Sonja sloot af met Lambertus’ eigen, zelfgeschreven woorden: “(…) Mijn tijd is gekomen, het was een genoegen jullie gekend te hebben.”
De gasten dronken nog een glas of wat op Lambertus, met hapjes, verzorgd door Garnwerd aan Zee. Onder meer de door Lambertus zo geliefde bitterballen kwamen langs
Het was een mooie bijeenkomst, die Lambertus, onze beminnelijke dorpsgenoot, echt heeft verdiend.
